Bir “söz ağrısı” mıdır bu kitap, bir “göz ağrısı” mı, bilmiyorum ama en azından, canıma batan dikenlerin
ve ruhumu besleyen anların iz düşümü olduğunu söyle¬yebilirim. “Yazmasam deli olacaktım.” diyen Sait
Faik misali, kendime uyguladığım bir terapi bu. Çünkü, “Dilimdeki acıyı tükürdüm, kalbindeki acıyı
tüküremi¬yor insan...” Gördüm ki insan, insana bazen can olur¬ken bazen de insan, insanda ziyan oluyor.
Bu nedenle kendinde birikmek, birikince de gücü ve nefesi oranında t/aşmak isti¬yor insan.