Üç gün boyunca evden dışarı çıkmadık. Oturduk, konuştuk, yedik, seviştik. Sadece benle o varmış gibiydi bu koca şehirde. Ne hastalık, ne dışarıda onu arayan kardeşleri vardı. Yaşadığımız bu anları dolu dolu yaşamak istiyorduk. Doğrusu ben Cemile’yi bekleyen tehlikeyi hiç aklımdan çıkaramadığım için korkuyordum. Bir gün Cemile öldürülürse ne yapardım ben? Düşünmek bile beni öldürüyordu. Yalnız yaşamaya o kadar alışmıştım ki bir gün evi bir kadınla paylaşabileceğimi, onunla güzel anlar geçirebilec ...